|
Apelujemy o rozsądek! Zanim podpalisz, zastanów się czy
przez bezmyślność nie narazisz życia swojego i innych.
DLACZEGO NIE WYPALAĆ TRAW.
I. Negatywny wpływ wypalania traw na ludzi
- Niestety, okazuje się, że co roku w takich pożarach
giną też ludzie - najczęściej ci, którzy podejmują się
wypalania. Zazwyczaj bezpośrednią przyczyną zgonu jest
zawał serca, udar termiczny lub gwałtowna zmiana kierunku
wiatru, a co za tym idzie - wielkości płomienia, co zaskakuje
nieświadomego wypalacza.
- Wypalanie to jedna z istotnych przyczyn zatruwania
i tak już nadmiernie zanieczyszczonej atmosfery - tysiące
pożarów w skali kraju wiąże się z "wyrzucaniem"
do niej dziesiątków ton tlenku węgla oraz innych niebezpiecznych
związków chemicznych. W związku z tym z roku na rok pogarsza
się stan zdrowia społeczeństwa; zmniejsza się przeciętna
długość życia.
- zastraszająco wzrasta ilość chorób nowotworowych
-następują niekorzystne zmiany w układzie kostnym
-wyraźnie nasilają się choroby układu krążenia
-coraz więcej kłopotu sprawiają choroby oczu
-smog atakuje układ oddechowy; wzrasta natężenie chorób
alergicznych.
Dla porównania przytoczmy przykład dymu papierosowego:
wszyscy wiemy, jak jest szkodliwy, dlatego walczymy z nałogiem
palenia papierosów. Tak samo postępujmy w odniesieniu do
wypalania traw! Jeżeli ktoś pali papierosa w miejscu publicznym,
zwracamy mu uwagę - tak samo róbmy widząc jak ktoś bezmyślnie
wypala trawy.
- Dym pochodzący z wypalania jest bardzo niebezpieczny
nie tylko z powodu zatruwania atmosfery. Wypalanie traw
nierzadko utrudnia również poruszanie się po drogach kierowcom;
gęsty dym ścielący się na drogach ogranicza widoczność,
w wyniku czego, podobnie jak we mgle, dochodzi do wielu
wypadków i kolizji. Wszystko to prowadzi do strat materialnych,
a także osobistych tragedii.
- Wypalanie jest świadectwem braku kultury. Wypalacze
kompromitują nas jako społeczeństwo w oczach gości i turystów
zagranicznych. Wypalanie traw to zjawisko typowo polskie,
nie występujące w Europie Zachodniej.
- Dobrze widoczny ogień, zwłaszcza wieczorem, powoduje
lęk i stres u wielu osób, zwłaszcza starszych.
- Bezmyślne uśmiercanie roślin i zwierząt, a czasami
nawet ludzi, poprzez wypalanie godzi w uczucia religijne
wielu ludzi ("nie niszcz, nie zabijaj").
- Każdy pożar, a co za tym idzie - każda interwencja
sporo kosztuje. Sam przyjazd straży pożarnej do ognia
kosztuje kilkaset złotych; w skali kraju są to dziesiątki
tysięcy pożarów. Koszty to nie tylko wylana woda, spalone
paliwo, zużyty sprzęt... To przede wszystkim ludzkie życie,
zmęczenie, co nie sposób określić w złotówkach, więc trudno
sprecyzować/oszacować straty. Są to na pewno miliony zł.
Te ogromne sumy pokrywane są w ostatecznym rozrachunku
z Budżetu Państwa. Oznacza to, iż to my - całe społeczeństwo
- ponosimy ciężar finansowy walki z pożarami. Zapewne
każdy z nas miałby ciekawsze propozycje na zagospodarowanie
tak wielkich kwot pieniędzy, które każdego roku "przemijają
z wiatrem". Np. można by zakupić nowy sprzęt dla
strażaków, karetki pogotowia, podreperować służbę zdrowia,
edukację... itd.
Należy pamiętać o kolejnej bardzo ważnej kwestii:, kiedy
strażacy są zadysponowani do akcji gaszenia pożarów traw,
łąk i nieużytków, w tym samym czasie mogą być potrzebni
w innym miejscu, np. do ratowania życia ludzi poszkodowanych
w wypadku drogowym czy innym tragicznym zdarzeniu. Zaangażowanie
w akcję gaszenia trawy powoduje znaczne wydłużenie czasu
dojazdu do miejsca zdarzenia, a często o życiu człowieka
decydują minuty.
II. Wypalanie traw a zwierzęta
- Śmierć w płomieniach czyha na ptaki. Niszczone są miejsca
lęgowe wielu gatunków ptaków gnieżdżących się na ziemi
lub w strefie krzewów. Palą się również gniazda już zasiedlone,
a zatem z jajeczkami lub pisklętami (np. tak lubianych
przez nas wszystkich skowronków).
- Dym uniemożliwia pszczołom, trzmielom oblatywanie łąk.
Owady te giną w płomieniach, co powoduje zmniejszenie
liczby zapylonych kwiatów, a w konsekwencji obniżenie
plonów roślin.
- Giną też zwierzęta domowe, które przypadkowo znajdą
się w zasięgu pożaru, ponieważ tracą orientację w dymie,
ulegają zaczadzeniu. Dotyczy to również dużych zwierząt
leśnych, takich jak sarny, jelenie czy dziki.
- Płomienie niszczą miejsca bytowania zwierzyny łownej,
m.in. bażantów, kuropatw, zajęcy, a nawet saren.
- W płomieniach lub na skutek podwyższonej temperatury
ginie wiele pożytecznych zwierząt kręgowych: płazy (żaby,
ropuchy, jaszczurki), ssaki (krety ryjówki, jeże, zające,
lisy, borsuki, kuny, nornice, badylarki, ryjówki i inne
drobne gryzonie).
- Przy wypalaniu giną mrówki. Jedna ich kolonia może
zniszczyć do 4 milionów szkodliwych owadów rocznie. Mrówki
zjadając resztki roślinne i zwierzęce ułatwiają rozkład
masy organicznej oraz wzbogacają warstwę próchnicy, przewietrzają
glebę. Podobnymi sprzymierzeńcami w walce ze szkodnikami
są biedronki, zjadające mszyce.
- Ogień uśmierca wiele pożytecznych zwierząt bezkręgowych,
m.in. dżdżownice (które mają pozytywny wpływ na strukturę
gleby i jej właściwości), pająki, wije, owady (drapieżne
i pasożytnicze).
Powyższe przykłady stanowią niezbity dowód, że wypalanie
traw niszczy wszystkie organizmy, nie tylko szkodniki. Giną
organizmy glebowe, owady zapylające kwiaty, dżdżownice,
drobne kręgowce, pisklęta wcześnie zakładających gniazda
ptaków. Zdarza się, że w pożodze tracą życie zwierzęta chronione.
Zmorą pożarową jest wiosenne wypalanie traw, a późnym
latem i jesienią wypalanie resztek pożniwnych. W naszej
świadomości zalągł się mit, że wypalanie traw i słomy poprawia
jakość gleby, jest swoistym rodzajem jej nawożenia i użyźniania.
Rolnicy nadal sądzą, że ogień to "najtańszy herbicyd"
do zwalczania chwastów. Okazuje się, że aby grunty rolne
utrzymywane były w tzw. Dobrej kulturze rolnej, przy zachowaniu
wymogów ochrony środowiska zabronione jest wypalanie traw.
Wiele lat temu naukowcy udowodnili, że takie pożary są szkodliwe.
Ogień nie tylko zabija żyjące w trawie zwierzęta i mikroorganizmy,
ale także wyjaławia glebę - z takich zabiegów "oczyszczających"
nie płyną żadne korzyści. Po wypaleniu gleba ubożeje.
Łąka czy pastwisko po wypaleniu się zazielenią, ale będą
bezwartościowe. Jest to najgorsza opcja przygotowania gleby
do nowego cyklu. W trakcie wypalania ginie cała mikroflora
i mikrofauna, które ożywiają glebę.
Gospodarz, który chowa bydło i wypędza je na pastwisko nie
ma problemu z zalegającą trawą - zjadają ją zwierzęta. Niestety,
sytuacja w rolnictwie zmusiła większość gospodarzy do znacznego
ograniczenia pogłowia bydła.
Dlaczego nasi rodzimi rolnicy, niemający bydła, nie zbierają
traw na pasze?
W naszej kulturze pasza nie jest jeszcze towarem handlowym,
jak na przykład w krajach Unii Europejskiej. Polscy rolnicy
niemający bydła nie zbierają traw na pasze. Zatem czy twierdzenie,
że rolnicy na wypalanie traw i resztek roślinnych w większości
przypadków decydują się po prostu z biedy, jest słuszne?
O to, aby nasiona chwastów nie rozsiewały się, należy dbać
na przestrzeni całego roku. Chwasty na miedzach, wśród pól
uprawnych, w rowach, nad potokami i ciekami wodnymi należy
systematycznie kosić od wiosny do wczesnej jesieni. Uzyskana
młoda zielonka ma walory pokarmowe i powinna być przeznaczona
na pasze dla inwentarza.
Wypalanie traw, słomy i zarośli to brutalny sposób niszczenia
zieleni. Wbrew pozorom, wypalanie nie daje żadnych korzyści,
a wręcz przeciwnie - przynosi jedynie szkody. Świadczą o
tym niżej przedstawione fakty.
- Wypalanie, nawet jednorazowe, obniża wartość plonów
o 5-8%; pogarsza się skład botaniczny siana. Niszczone
są między innymi rośliny motylkowe. Zdecydowanie zwiększa
się udział chwastów. Naukowcy twierdzą, że po takim pseudo-użyźniającym
zabiegu ziemia potrzebuje kilku lat, by dawać takie plony,
jak przed pożarem.
- Zniszczeniu ulega warstwa próchnicy, a wraz z nią przebogaty
świat mikroorganizmów (bakterie, grzyby), niezbędny do
utrzymywania równowagi biologicznej życia mikroorganizmów
w biocenozie łąkowo-pastwiskowej. Wysoka temperatura powoduje,
że związki łatwo utlenialne, na przykład azot, się utleniają.
Odkrywa się też powierzchnia gleby, co może powodować
erozję.
- Podczas pożaru rośnie temperatura w glebie. Jeśli na
powierzchni panuje temp. ok. 438 oC, to na głębokości
3 cm temperatura wynosi 25,6 oC, a na głębokości 7 cm-17
oC. Taka nagła zmiana temperatury może powodować zagładę
zwierząt glebowych niezbędnych do wytwarzania próchnicy.
Niezniszczona warstwa próchnicy w glebie to mniejsze zapotrzebowanie
na nawożenie. Żyzna gleba posiada strukturę gruzełkowatą
i jest łatwa w uprawie oraz rozbudowie systemu korzeniowego
roślin. Żyzna gleba nie ulega erozji, szybko pochłania
i zatrzymuje wodę niczym gąbka, łagodząc skutki nadmiaru
opadów oraz ich niedoboru
- Marnotrawstwo wartościowej paszy. Szczególnym marnotrawstwem
jest wypalanie słomy pozostającej na polu po zbiorze zbóż
kombajnem. Słoma, poza przeznaczeniem ściółkowym, stanowi
jedną z największych rezerw pasz objętościowych.
Spalanie słomy na polu powoduje:
- nierównomierny wzrost roślin następczych
- naruszenie struktury gleby (znaczna koncentracja soli
w popiele niektórych słom)
- nadmierny rozwój chwastów
- powstawanie pożarów.
W skutek wypalania traw, słomy powstają groźne pożary:
- zabudowań wiejskich
- lasów
- stert, stogów i otwartych składowisk płodów rolnych
- maszyn rolniczych.
W pożarach tych giną ludzie i zwierzęta
Nie wypalajmy traw i pozostałości roślinnych! Jest przecież
inny sposób na ich spożytkowanie. Zamiast spalać, można
je kompostować i w postaci próchnicy ponownie wprowadzać
na pole. Wtedy zyskamy pewność, że użyźnią nam glebę, a
my osiągniemy bardziej owocne plony bez szkód dla środowiska.
Prawidłowe zmianowanie, poprawna agrotechnika, nawozy zielone
i komposty znacznie przyspieszają regenerację gleby.
Dlatego należy zawsze podkreślać następujące zasady:
- Odżywiaj swoją glebę i jej mikroskopijnych mieszkańców,
a oni odżywią twoje rośliny.
Mikroorganizmy spełniają dwojaką rolę w glebach: z jednej
strony trawią masę organiczną i tworzą próchnicę, z drugiej
- niektóre z nich wytwarzają dwutlenek węgla, inne kwasy
organiczne, które ponownie trawią lub rozpuszczają składniki
mineralne. Im więcej mikroorganizmów znajduje się w glebie,
tym lepiej przebiegają procesy trawienia i rozpuszczania.
Dlatego w interesie rolników jest to, aby:
1) w glebie znajdowały się odpowiednie organizmy
2) wspierać ich wzrost oraz rozwój
3) dbać o odpowiednie przewietrzanie gleby i utrzymywanie
jej w wilgotności, żeby mikroorganizmy mogły się rozmnażać
i spełniać swoje zadania.
Należy stworzyć warunki, w których będą mogły dominować
pożyteczne mikroorganizmy. Wówczas do nich dostosuje się
masa mikroorganizmów neutralnych, zapewniając glebie zdolność
do regeneracji. Wspólnie są w stanie np. stłumić w glebie
mikroorganizmy chorobotwórcze i wyeliminować procesy gnilne.
Mamy nadzieję, że przedstawione negatywne skutki wypalania
traw i słomy przekonają wielu rolników do pozytywnego myślenia
oraz postępowania.
IV. Zagrożenie pożarowe lasów
Pożary są głównym i najniebezpieczniejszym zagrożeniem
dla naszych lasów. Ogień szybko ogarnia ogromne połacie
drzewostanów, doszczętnie niszcząc trwające od wieków działanie
przyrody. Po pożarze las odradza się przez dziesiątki lat.
Współczynnik zagrożenia pożarowego polskich lasów należy
do najwyższych w Europie!
Lasy w Polsce charakteryzują się wysokim zagrożeniem pożarowym.
W okresie największego zagrożenia pożarowego, tj. od 1 kwietnia
do 31 października, często wystarczy iskra, aby spłonęło
kilka, kilkanaście czy kilkadziesiąt hektarów lasu.
Ludzie odpowiadają za powstanie ponad 90% pożarów lasów.
- umyślne podpalenia
- wczesnowiosenne wypalanie roślinności
- nieostrożność i bezmyślność, np. wyrzucanie niedopałków
z przejeżdżających pociągów czy samochodów na pobocze
drogi
- łamanie zakazów - wjeżdżanie do lasu samochodem. Katalizatory
są umieszczone z reguły przy podwoziach. Wjeżdżając samochodem
na ściółkę leśną, na igliwie... na miękką piaszczystą
drogę, samochód osiada. Wystarczy, że dotknie igliwia
- rozgrzany katalizator może mieć temp. rzędu kilkuset
oC.
To jedynie wybrane przyczyny powstawania pożarów lasów.
Zagrożenie pożarowe lasu w różnych porach roku.
Największe zagrożenie pożarowe lasu występuje w okresie
wczesnej wiosny i lata. Wczesną wiosną w lesie występują
duże ilości łatwopalnych materiałów: opadłe listowie, chrust,
sucha roślinność dna lasu. W miarę rozwoju roślinności runa
leśnego, zagrożenie pożarowe lasu maleje. W miesiącach letnich
trwa pełnia wegetacji roślin. Jednak, w wyniku silnego promieniowania
słonecznego, zagrożenie pożarowe lasu może wzrosnąć. Utrzymujące
się wysokie temperatury bez opadów powodują wysychanie ściółki
i roślinności dna lasu - wystarczy iskra, aby spowodować
pożar.
Okres jesienny - z niższymi temperaturami i na ogół większymi
opadami - charakteryzuje się mniejszym zagrożeniem pożarowym.
Bardzo ważnym czynnikiem kształtującym zagrożenie pożarowe
lasów w poszczególnych porach roku są warunki pogodowe.
Od nich zależy podatność lasu na zapalenie. Największe znaczenie
w ocenie zagrożenia pożarowego mają:
- opady
- prędkość wiatru
- natężenie promieniowania słonecznego
- temperatura powietrza
- wilgotność powietrza.
Prognozowanie i wykrywanie pożarów lasu, stopnie zagrożenia
pożarowego.
W okresie zagrożenia pożarowego, tzn. od marca do września,
kiedy powstaje 98% pożarów leśnych, na terenie Lasów Państwowych
działa system monitorowania zagrożenia pożarowego lasu.
W skład tego systemu wchodzą punkty meteorologiczne, w których
dokonuje się pomiarów meteorologicznych oraz wilgotności
ściółki leśnej umożliwiających określenie stopnia zagrożenia
pożarowego lasu, a także obserwacje naziemne mające na celu
wykrywanie pożarów leśnych (dostrzegalnie przeciwpożarowe,
wieże telewizyjne, patrole naziemne korzystające z samochodów
wyposażonych w radiotelefony). Gdy pożar zostanie zauważony,
w jego gaszeniu i alarmowaniu wykorzystuje się powietrzne
siły gaśnicze (samoloty i śmigłowce), służące także do patrolowania,
bazy sprzętu przeciwpożarowego w każdym nadleśnictwie, operacyjne
jednostki gaśnicze, sieć punktów czerpania wody gaśniczej
oraz Punkty Alarmowo-Dyspozycyjne (PAD) w każdym nadleśnictwie
i regionalnej dyrekcji.
Na podstawie wilgotności ściółki sosnowej, wilgotności powietrza
oraz współczynnika opadowego leśnicy określają aktualny
stopień zagrożenia pożarowego.
W okresie od 01.04 do 31.10 każdego roku pomiary dokonywane
są codziennie i podawane do wiadomości Służb Leśnych, a
w okresie szczególnego zagrożenia pożarowego również do
radia i telewizji. Wyróżnia się następujące stopnie zagrożenia
pożarowego lasu:
0 - brak zagrożenia
I - zagrożenie małe
II - zagrożenie duże
III - zagrożenie katastrofalne.
Po wystąpieniu 5-dniowego okresu, w którym wilgotność ściółki
mierzona o godz. 9.00 była niższa od 10% - Nadleśniczy,
dyrektor parku narodowego, wprowadza zakaz wstępu do lasu.
W lasach około 90% pożarów powstaje przy wilgotności ściółki
poniżej 15%.
Warto mieć obywatelską świadomość, iż są to niemalże celowe
podpalenia, jeżeli jesteśmy do tego stopnia nieostrożni,
że rzucamy niedopałek, bądź wjeżdżamy do lasu w momencie,
kiedy jest to zabronione.
Zakaz wstępu do lasu jest związany między innymi z ochroną
życia ludzkiego.
Zwróć uwagę na tablice informujące o zakazie i dostosuj
się do niego, gdyż chodzi tu również o Twoje bezpieczeństwo!
Do zadań wykonywanych w zakresie ochrony przeciwpożarowej
należą:
Zabezpieczeniu przeciwpożarowemu lasów służą pasy przeciwpożarowe
w lasach położonych przy obiektach mogących stanowić zagrożenie
pożarowe lasu.
Wyróżnia się następujące rodzaje pasów przeciwpożarowych,
o których oraz sposoby ich wykonania:
1) pas przeciwpożarowy oddzielający las od drogi dojazdowej,
nie będącej drogą publiczną, do zakładu przemysłowego, obiektu
magazynowego stanowi drzewostan o szerokości 50 m, licząc
od skraju lasu, pozbawiony martwych drzew, gałęzi, chrustu,
nieokrzesanych ściętych drzew oraz pozostałości po wycince
drzew,
2) pas przeciwpożarowy oddzielający las od drogi publicznej,
zakładu przemysłowego, obiektu magazynowego, obiektu użyteczności
publicznej oraz poligonu wykonuje się w sposób określony
w pkt 1, z tym, że w odległości 2 do 5 m od granicy lasu
wykonuje się bruzdę o szerokości 2 m oczyszczoną do warstwy
mineralnej.
W razie zagrożenia pożarowego można urządzać także inne
rodzaje pasów przeciwpożarowych, według zasad gospodarki
leśnej.
- W ramach ciągłego doskonalenia zwalczania pożarów organizowane
są ćwiczenia z udziałem Państwowej Straży Pożarnej, Ochotniczej
Straży Pożarnej, Nadleśnictw, Policji, Pogotowia ratunkowego
i innych służb.
- Każde nadleśnictwo wyposaża się w lekki samochód gaśniczy,
oraz sprzęt umożliwiający sprawne gaszenie małych, nierozprzestrzenianych
pożarów.
- Wymiana i konserwacja tablic informacyjnych, informujących
o zagrożeniach pożarowych, oraz oznakowanie dróg przeciwpożarowych.
- Ustawienie tablic o zakazie wstępu w razie ogłoszenia
akcji "Susza"
- Porządkowanie terenów przyległych do dróg publicznych
i szlaków turystycznych z materiałów łatwopalnych. Usuwanie
gałęzi i powalonych drzew w ramach poprawy przejezdności
dróg pożarowych.
Bezpieczne zasady zachowania się w lesie.
Las jest otwarty dla wszystkich, lecz musimy pamiętać o
kilku zasadach, aby nasz pobyt w lesie nie naruszył jego
harmonii.
- przestrzegaj wytycznych z tablic informacyjno-ostrzegawczych
wywieszonych na terenach leśnych
- w lasach i na terenach śródleśnych, na obszarze łąk,
torfowisk i wrzosowisk, jak również w odległości do 100m
od granicy lasu zabronione jest wykonywanie czynności
mogących wywołać pożar, a w szczególności:
- rozniecanie ognia poza miejscami wyznaczonymi (jeśli
koniecznie chcesz rozpalić ognisko, zawiadom leśniczego,
a wskaże on bezpieczne miejsce, gdzie mógłbyś to zrobić;
pamiętaj jednak, że przy III stopniu zagrożenia pożarowego
palenie ognisk w lesie jest zabronione)
- wypalanie wierzchniej warstwy gleby i pozostałości roślinnych
- nie pal tytoniu w lasach i na terenach śródleśnych,
za wyjątkiem dróg utwardzonych i miejsc wyznaczonych do
pobytu ludzi (żar zapałki ma temperaturę rzędu około 800
oC, a papieros, rzucony niedopałek to około 600 oC. Aby
się zapalił las, np. od suchej trawy, wystarczy 250 oC.
Rzucenie niedopałka, który ma 600 oC, można przyrównać
do świadomego uklęknięcia i podpalenia lasu zapałką. - Przejazd przez las samochodów, motocykli dozwolony
jest tylko po drogach publicznych. Pamiętaj, że postój
na drogach leśnych jest dozwolony wyłącznie w miejscach
dozwolonych.
- Nie wchodź na uprawy leśne i do młodników o wysokości
do 3 m.
- W Parkach Narodowych poruszaj się tylko po wyznaczonych
szlakach. Wcześniej jednak dowiedz się o stopniu zagrożenia
pożarowego lasu, jaki obowiązuje w danym dniu, dostosuj
się do niego - być może ogłoszono zakaz wstępu do lasu.
Leśnicy i strażacy liczą na współpracę ze społeczeństwem,
zwłaszcza w wykrywaniu źródeł ognia, a w przypadku zauważenia
pożaru - na powiadamianie straży pożarnej, nadleśnictwa
lub właściciela lasu.
Bardzo często występuje sytuacja, że Polak ma poczucie "nie
będę kapusiem" i widząc podpalacza nikogo nie informuje
o tym. To jest dowód, że nie jesteśmy jeszcze w pełni państwem
obywatelskim.
998
Ogólnopolski bezpłatny numer Państwowej Straży Pożarnej
112
Ogólnopolski bezpłatny numer alarmowy z telefonów komórkowych.
Dzwoniąc na ten numer dodzwonimy się zazwyczaj do najbliższego
posterunku policji. W wielu gminach i powiatach w naszym
kraju numer ten jest już obsługiwany przez Centra Powiadamiania
Ratunkowego CPR - wówczas na numer 112 możemy dzwonić z
telefonów stacjonarnych. W CPR całą dobę dyżuruje oficer
dyżurny straży pożarnej i pogotowia. Mają oni także stałą
łączność z policją. To tutaj docelowo mają trafiać wszystkie
zgłoszenia o zdarzeniach, które dotychczas odbierali dyżurni
w pogotowiu, straży pożarnej i policji.
Radzimy jednak korzystać z numeru 998 dopóki numer 112 nie
będzie zintegrowany w całym kraju.
V. Łamanie prawa jest karane!!!
- Po akcesji Polski z Unią Europejską producent rolny
będzie mógł uzyskać dopłaty do gruntów rolnych , warunki
i tryb ich uzyskania określa ustawa z dnia 18 grudnia
2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych
( Dz. U. z 2004 r. Nr 6, poz. 40).
Art.2. ust.1. stanowi: ,,Osobie fizycznej, osobie prawnej
lub jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości
prawnej, będącej posiadaczem gospodarstwa rolnego, zwanej
dalej producentem rolnym, przysługują płatności na będące
w jej posiadaniu grunty rolne utrzymywane w dobrej kulturze
rolnej, przy zachowaniu wymogów ochrony środowiska, zwane
dalej gruntami rolnymi".
Zgodnie z art.2 ust. 6 tej ustawy, Minister właściwy do
spraw rolnictwa określi w drodze rozporządzenia minimalne
wymagania utrzymywania gruntów rolnych w dobrej kulturze,
przy zachowaniu wymogów ochrony środowiska.
Art., 6 ustawy określa, że Dyrektor oddziału regionalnego
ARiMR przeprowadza kontrole w zakresie spełniania przez
producentów rolnych warunków do przyznawania płatności,
m in. sprawdzane będzie, czy zadeklarowane grunty są utrzymywane
w dobrej kulturze rolnej. - ˇ Rolnicy mogą liczyć również na drugie, obok dopłat
bezpośrednich, źródło stałych subwencji z II Filaru Wspólnej
Polityki Rolnej, z Europejskiego Funduszu Orientacji i
Gwarancji w Rolnictwie. Są to płatności związane z podejmowanymi
działaniami określonymi w Programie Rolnośrodowiskowym.
Jednym z warunków ich otrzymania jest stosowanie zasad
zwykłej dobrej praktyki rolniczej, opisanych w załączniku
K do Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich. Punkt 6 tego załącznika
brzmi "Obowiązuje zakaz wypalania roślinności na
łąkach, pastwiskach, nieużytkach, rowach, pasach przydrożnych,
szlakach kolejowych lub w strefie oczeretów i trzcin.
Zakaz dotyczy również miedz, ściernisk i słomy".
- W 2002 roku Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa
w Puławach opracował, na zlecenie Ministra Rolnictwa i
Rozwoju Wsi oraz Ministra Środowiska, Kodeks Dobrej Praktyki
Rolniczej- jest to zbiór przyjaznych środowisku praktyk
rolniczych , których stosowanie zapewni zrównoważony rozwój
w sferze produkcji rolniczej. Podstawą opracowania były
aktualne akty prawne chroniące środowisko. KDPR zapobiega
popełnianiu wykroczeń przez rolników, informując, co jest
dozwolone lub zabronione. Kształtuje właściwą postawę
rolników wobec obowiązującego prawa i uczy jak ograniczać
ujemne oddziaływanie rolnictwa na środowisko. W rozdziale
E "Ochrona powietrza" pkt 9 brzmi: Zabronione
jest wypalanie roślinności na łąkach i pastwiskach, nieużytkach
oraz rowach i na pasach przydrożnych , jak również wypalanie
ścierni i słomy oraz łętów ziemniaczanych.
Doradcy terenowi Ośrodków Doradztwa Rolniczego, na szkoleniach
organizowanych we wsiach sołeckich, przybliżają rolnikom
zasady prowadzenia działalności rolniczej, przyjaznej
środowisku, wynikające z wyżej wspomnianego Kodeksu Dobrej
Praktyki Rolniczej.
Informacje przekazała Pani Domicela Duszka Wydział Środowiska
i Rolnictwa Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego.
Wypalanie traw oprócz tego, że jest naprawdę niebezpieczne,
jest też niedozwolone. Określają to odpowiednie zapisy prawne:
Ustawa z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody.
(Dz. U. z 2001 r. Nr 99, poz. 1079 z późn. zm.)
Zgodnie z art. 45 ustawy "zabrania się wypalania roślinności
na łąkach, pastwiskach, nieużytkach, rowach, pasach przydrożnych,
szlakach kolejowych lub w strefie oczeretów i trzcin".
Art. 59. "Kto wypala roślinność na łąkach, pastwiskach,
nieużytkach, rowach, pasach przydrożnych, szlakach kolejowych,
w strefie oczeretów lub trzcin podlega karze aresztu lub
grzywny".
Wypalania traw zabrania też:
Ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2000
r. Nr 56, poz. 679 z późn. zm.).
Jej art. 30 ust. 3 pkt 3 mówi, że "w lasach oraz na
terenach śródleśnych, jak również w odległości do 100 m
od granicy lasu, zabrania się działań i czynności mogących
wywołać niebezpieczeństwo, a w szczególności:
1. rozniecenia poza miejscami wyznaczonymi do tego celu
przez właściciela lasu lub nadleśniczego
2. korzystania z otwartego płomienia
3. wypalania wierzchniej warstwy gleby i pozostałości roślinnych.
Dodatkowe sankcje zagrażają osobom, które doprowadziły do
czyjejś śmierci lub powstania strat materialnych.
Kary za wypalanie traw, łąk i nieużytków.
Artykuł 59 rozdziału 8 ustawy o ochronie przyrody mówi,
że "kto wypala roślinność na łąkach, pastwiskach, nieużytkach,
rowach, pasach przydrożnych, szlakach kolejowych, w strefie
oczeretów i trzcin, podlega karze aresztu lub grzywny".
Według art. 82, § 1 Kodeksu wykroczeń nr 6, poz. 29 (ustawy
z dnia 20 maja 1971 r. z nowelizacjami do 1995 r.) mówi,
że za wykroczenie tego typu grozi kara aresztu, grzywny
lub nagany. Natomiast art. 24, § 1 w związku z art. 82 mówi
jasno: "...grzywnę wymierza się w wysokości od 5 zł
do 500 zł, chyba że ustawa stanowi inaczej".
Przestrzegamy przed zagrożeniami wynikającymi z wypalania
roślinności. |
